Ονομάζομαι Σιγανίδου. Παναγιώτα Σιγανίδου. Καθώς βάσει του αρχικού γράμματος του επωνύμου μου ήμουν πάντοτε αλφαβητικά ριγμένη και με τοποθετούσαν στα τελευταία τμήματα των τάξεων (ποτέ στο Α1, ποτέ στο Β2, ποτέ έστω στο Γ3, αλλά από το τμήμα 4 και πάνω), στη Βιέννη η αδικία αυτή της ζωής αποκαταστάθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί εγώ, η Παναγιώτα Σιγανίδου, έχω επιτέλους την ευκαιρία να μιλήσω για τα τρία κορυφαία σίγμα της Βιέννης, με πρώτο και καλύτερο τον Σίγμα Freud, που τον έβαλα πρώτο, αν και επειδή όλα είναι σχετικά, αναλόγως τη στιγμή, αν είναι ας πούμε μεσημέρι και από τη μεσοτοιχία ακούς τα μαχαιροπίρουνα του γείτονα να κροταλίζουν στην κουζίνα του, πρώτο και κύριο θα είναι το Σνίτσελ. Αφού φας και ξαπλώσεις στο ντιβανάκι σου, ας κάτσει και ο Σίγμα δίπλα στην πολυθρόνα του να σου κάνει παρέα και να τα πείτε με την ησυχία σας στην κάψα του μεσημεριού. Η Σίσσυ τώρα - παίρνω μια βαθιά εισπνοή. Πώς να το πω, αχησίσσυτώρα ξεφυσώ, η Σίσσυ είναι μια άλλη ιστορία. Σαν το τσιγάρο πάει με όλα. Και με το φαΐ πάει, και με την πείνα πάει και με τη δίψα και με τα πάντα πάει. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ολόκληρες για την πριγκίπισσα Σίσσυ, τόσες που στο τέλος θα με ανακήρυσσαν σίγουρα μητέρα της Σισσανάλυσης. Θα σταματήσω όμως εδώ και, για να κατευνάσω τον θορυβώδη ενθουσιασμό μου, θα σας δείξω μια φωτογραφία που τράβηξα στη Βιέννη. Είναι το χαμηλόφωνο μνημείο για τον Freud στο Sigmund-Freud-Park.
